Arabesque

 Η Arabesque είναι μια μορφή καλλιτεχνικής διακόσμησης που αποτελείται από «διακοσμήσεις επιφάνειας με βάση ρυθμικά γραμμικά μοτίβα της κύλισης και φυλλώματα πλεξίματος, έλικες" ή απλές γραμμές, Συχνά σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία μέσα στο ευρύ φάσμα της Ευρασίας διακοσμητικής τέχνης που περιλαμβάνει τα μοτίβα που ταιριάζουν με αυτό το βασικό ορισμό του όρου «Arabesque» χρησιμοποιείται με συνέπεια ως τεχνικός όρος από τους ιστορικούς τέχνης για να περιγράψει μόνο στοιχεία της διακόσμησης που βρέθηκαν σε δύο φάσεις: Ισλαμική τέχνη περίπου από τον 9ο αιώνα και μετά, και το Ευρωπαϊκό διακοσμητικής τέχνης από την Αναγέννηση και μετά. Αραβουργήματα αποτελούν θεμελιώδες στοιχείο της ισλαμικής τέχνης, αλλά πάντα προσπαθούν να αναπτύξουν αυτό που ήταν ήδη μια μακρά παράδοση από τον ερχομό του Ισλάμ. Το παρελθόν και η τρέχουσα χρήση του όρου όσον αφορά την ευρωπαϊκή τέχνη μπορεί να περιγραφεί μόνο ως συγκεχυμένη και αντιφατική. Μερικά δυτικά αραβουργήματα προέρχονται από ισλαμική τέχνη, αλλά άλλοι είναι στενά βασίζονται σε Αρχαία Ρωμαϊκή διακόσμηση.

Στη Δύση ουσιαστικά βρίσκεται στις διακοσμητικές τέχνες, αλλά λόγω της γενικά μη εικονιστικής φύσης της ισλαμικής τέχνης Arabesque διακόσμηση υπάρχει συχνά ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για τα πιο σημαντικά έργα, και παίζει έναν μεγάλο ρόλο στη διακόσμηση της αρχιτεκτονικής.

Η Ισλαμική Arabesque είναι μια εξέλιξη της Ύστερης Αρχαιότητας και Βυζαντινών τύπους κύλιση φυτική διακόσμηση που είχαν κληρονομηθεί από το Ισλάμ, και χρησιμοποιούνται με σχετικά μικρή αλλαγή στις αρχές Ισλαμικής τέχνης, για παράδειγμα, στο περίφημο 8ο αιώνα ψηφιδωτά του Μεγάλου Τζαμιού της Δαμασκού. Τα φυτά που χρησιμοποιούνται πιο συχνά είναι τυποποιημένες εκδόσεις της ακάνθου, με την έμφαση που δίνει στην φυλλώδη μορφές, και το αμπέλι, με την ίδια έμφαση σε Twining μίσχους. Η εξέλιξη αυτών των μορφών σε ένα διακριτικό Ισλαμικό τύπο ήταν πλήρης από τον 11ο αιώνα, έχοντας ξεκινήσει τον 8ο ή 9ο αιώνα σε έργα όπως το Πρόσοψη Mshatta.Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα σε όλο τον ισλαμικό κόσμο, σε καμία περίπτωση μόνο στα αραβικά-μιλώντας περιοχές, σε πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης για αρκετούς αιώνες. Κατά τη διαδικασία της ανάπτυξης των μορφών εργοστάσιο έγινε αύξηση απλοποίηση και τυποποίηση. Αν και οι γενικές γραμμές της διαδικασίας είναι γενικά αποδεκτές, υπάρχει μια σημαντική ποικιλία των απόψεων που πραγματοποιήθηκε από τους ειδικότερους επιστήμονες σε λεπτομερή θέματα που αφορούν την ανάπτυξη, την κατηγοριοποίηση και την έννοια του το Arabesque.

Η λεπτομερής μελέτη της ισλαμικής Arabesque μορφές ξεκίνησε από Alois Riegl στο έργο του φορμαλιστική μελέτη Stilfragen : Grundlegungen zu einer Geschichte der Ornamentik ( Προβλήματα του στυλ: βάσεις για μια ιστορία της στολίδι) του 1893, ο οποίος στη διαδικασία που αναπτύχθηκε επιρροή έννοια του του Kunstwollen . Riegl ανιχνεύθηκε φορμαλιστική συνέχιση και η ανάπτυξη σε διακοσμητικές μορφές φυτών από αρχαία αιγυπτιακή τέχνη και άλλους αρχαίους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής, μέσω του κλασικού κόσμου με την Ισλαμική Arabesque ενώ η Kunstwollen έχει λίγους οπαδούς σήμερα, η ανάλυση του από την ανάπτυξη των μορφών έχει επιβεβαιωθεί και εκλεπτυσμένη από την ευρύτερη corpus των παραδειγμάτων είναι γνωστό σήμερα. Jessica Rawson επέκτεινε πρόσφατα την ανάλυση για την κάλυψηκινεζική τέχνη , η οποία Riegl δεν καλύπτουν, τον εντοπισμό και πολλά στοιχεία της κινεζικής διακόσμηση και πάλι στο ίδιο παράδοση το κοινό υπόβαθρο συμβάλλοντας στο να γίνει η αφομοίωση των κινεζικών μοτίβων στην περσική τέχνη μετά την εισβολή Μογγόλων.

Οι αιτήσεις γίνονται συχνά σχετικά με τη θεολογική σημασία των Arabesque, και την καταγωγή του σε μια ειδικά ισλαμική αντίληψη του κόσμου.Όμως αυτά είναι χωρίς υποστήριξη από γραπτές ιστορικές πηγές, όπως των περισσότερων μεσαιωνικών πολιτισμών, ο ισλαμικός κόσμος δεν μας άφησε τεκμηρίωση για τις προθέσεις τους χρησιμοποιώντας τα διακοσμητικά μοτίβα που έκαναν.

Στο δημοφιλές επίπεδο τέτοιες θεωρίες συχνά εμφανίζονται ανενημέρωτες ως προς το ευρύτερο πλαίσιο των Arabesque. Σε παρόμοιο τρόπο, πρότεινε συνδέσεις μεταξύ των Arabesque και αραβική γνώση της γεωμετρίας εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζήτησης δεν είναι όλοι οι ιστορικοί της τέχνης πεπεισμένοι ότι η εν λόγω γνώση είχε φτάσει, ή ήταν απαραίτητη από εκείνες που δημιουργούν arabesque σχέδια, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν ενδείξεις ότι μια τέτοια σύνδεση δεν υπάρχει. Η υπόθεση για μια σύνδεση με ισλαμικά μαθηματικά είναι πολύ πιο ισχυρή για την ανάπτυξη της γεωμετρικά σχέδια με τα οποία αραβουργήματα συνδυάζονται συχνά στην τέχνη. Γεωμετρική διακόσμηση χρησιμοποιεί συχνά μοτίβα που αποτελούνται από ευθείες γραμμές και γωνίες τακτική, αλλά σαφώς προέρχεται στο σύνολό της από την καμπυλόγραμμη.Ο βαθμός στον οποίο αυτά περιγράφονται ως Arabesque ποικίλλει μεταξύ των διαφόρων συγγραφέων.

Πολλά Arabesque μοτίβα εξαφανίζονται στην ίδια αποτύπωση εικόνων άκρη χωρίς τέλος, και ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί ως απείρως επέκτασης έξω από το χώρο που καταλαμβάνουν στην πραγματικότητα. Αυτό ήταν σίγουρα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Ισλαμικής μορφής αν και όχι χωρίς προηγούμενο.

Οι θιβετιανοί είναι πολύ συντηρητικοί με τα φορέματα τους , αν και  έχουν υιοθετήσει κάποια δυτικά ρούχα το παραδοσιακό στυλ παραμένει αναλλοίωτο. Οι γυναίκες φορούν σκουρόχρωμα φορέματα με από πάνω υφάσματα που εμφανίζουν πολύπλοκα  μοτίβα.

Μάνταλα, μυστική γεωμετρία και τέχνη

Η λέξη μάνταλα συναντάται στ' αγγλικά λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες ως γεωμετρικά σχέδια που συμβολίζουν το  Σύμπαν και η χρήση του όρου αναφέρεται τόσο από τους Βουδιστές, όσο και από τους Ινδουιστές. Η σχετική ιδέα της μάνταλα όμως, ξεκίνησε πολύ πριν υπάρξει  η Ιστορία. Στην πρώιμη Ινδική θρησκεία, στην Rig Veda και στην με αυτήν φιλολογία, η μάνταλα είναι ένας όρος για το κεφάλαιο, για μια συλλογή από μάντρας ή στίχους από ύμνους των Βεδικών τελετουργικών, ίσως από την αίσθηση της κυκλικότητας, όπως συμβαίνει στα τραγούδια. Το σύμπαν πιστεύονταν πως προέρχεται από αυτούς τους ύμνους, που οι ιεροί ήχοι τους περιείχαν τα γενετικά πρότυπα των πλασμάτων και των πραγμάτων τόσο, που είναι ξεκάθαρη η αίσθηση της μάνταλα ως κοσμικό μοντέλο.

Η λέξη μάνταλα, από μόνη της, προέρχεται από τη ρίζα manda, που σημαίνει ουσία, στην οποία προστέθηκε η κατάληξη la, που σημαίνει εμπεριέχον. Σαν εικόνα, μια μάνταλα μπορεί να συμβολίζει τόσο το νου όσο και το σώμα του Μπούντντχα. Στον εσωτερικό Βουδισμό, η αρχή της μάνταλα είναι η παρουσία Μπούντντχα μέσα σε αυτή, αλλά οι  εικόνες των θεοτήτων δεν είναι σημαντικές. Μπορούν να εμφανίζονται είτε ως τροχός, είτε ως δέντρο, κόσμημα ή σε οποιαδήποτε συμβολική έκφανση.

Η δημιουργία της μάνταλα

Η πηγή της μάνταλα είναι το κέντρο της, μία τελεία. Είναι ένα σύμβολο εντελώς ελεύθερο από διαστάσεις. Σημαίνει τον σπόρο, το σπέρμα, την σταγόνα, το περίοπτο αρχικό σημείο. Είναι το συγκεντρωτικό κέντρο στο οποίο συμπίπτουν οι εξωτερικές ενέργειες και στην κίνηση της σύμπτυξης αυτών των δυνάμεων, οι ενέργειες του αφιερωμένου ξεδιπλώνονται, αλλά και συγκεντρώνονται. Αναπαριστά δηλαδή, τα εξωτερικά και εσωτερικά διαστήματα. Ο σκοπός του είναι να εξουδετερώσει το διαχωρισμό του αντικειμένου-υποκειμένου. Στη συνέχεια, η μάνταλα αφιερώνεται σε μια θεότητα.

Στη δημιουργία της, μια γραμμή υλοποιείται εξωτερικά του σημείου. Άλλες γραμμές σχεδιάζονται, μέχρι να διασταυρωθούν σχηματίζοντας τριγωνικές γεωμετρικά μοτίβα. Ο κύκλος που έχει σχηματιστεί συμβολίζει τη δυναμική συνειδητότητα του σχεδίου. Ο εξωτερικός κύκλος συμβολίζει το φυσικό όριο του κόσμου στις τέσσερις διαστάσεις, που αντιπροσωπεύονται απο τις τέσσερις πύλες - και η ημικεντρική ή κεντρική περιοχή είναι η κατοικία της θεότητας. Το κέντρο λοιπόν, σχηματοποιείται ως η ουσία και η περιφέρεια σαν κατανόηση, αφού σαν ολοκληρωμένη εικόνα, η μάνταλα σημαίνει "κατανοώντας την ουσία".      

Μοτίβα στον πολιτισμό των Μαορί, της Ωκεανίας

Παρακάτω υπάρχουν μερικά από τα πιο κοινά μοτίβα που συναντούμε στον πολιτισμό των Μαορί, καθώς και οι σημασίες τους.

Unaunahi or Unahi

Αυτό το μοτίβο αναπαριστά τα λέπια των ψαριών. Συμβολίζει την αφθονία του φαγητού, τον πλούτο της θάλασσας και των ανθρώπων.

---

Rauru

Το πιο συνηθισμένο μοτίβο, σχεδιάζεται κυρίως στα οπίσθια.

Οι Μαορί

      

Μαορί ή Μάορι (Maori) είναι το όνομα ιθαγενούς πληθυσμού της Νέας Ζηλανδίας και της γλώσσας του.

Η λέξη maori σημαίνει «κανονικός» ή «κοινός» στην Μαορί γλώσσα και διακρίνει τα θνητά όντα από τους θεούς. 

Οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας ισχυρίζονται ότι όταν οι πρόγονοί τους ήρθαν νότια στα νησιά της Πολυνησίας (2.000 μίλια βορειο-ανατολικά της Ν.Ζ.) , είκοσι με τριάντα γενιές πριν (1.000 τουλάχιστον χρόνια, αν όχι περισσότερο), κάποιοι από αυτούς, συνέχισαν νοτιότερα,όπου και εγκαταστάθηκαν. Πιστεύουν ότι το Νότιο Σέλας(Aurora Australis) ήταν αντανακλάσεις στον ουρανό από τεράστιες φωτιές που άναβαν οι απόγονοι αυτών των αρχαίων ταξιδευτών, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσουν με τους μακρινούς τους συγγενείς στα νησιά της Πολυνησίας, ελπίζοντας ότι θα έρθουν να τους διασώσουν από την παγωμένη τους κατοικία. 

Η θρησκεία των Μαορί είναι στενά συνδεδεμένη με τη φύση και τους προγόνους, και όλα τα πράγματα θεωρείται πως έχουν μια δύναμη ζωής ή mauri, αφού όλα τα ζώντα όντα συνδέονται από μία κοινή καταγωγή μέσω της whakapapa ή γενεαλογίας. Μερικοί άνθρωποι ή αντικείμενα περιέχουν mana - πνευματική δύναμη ή ουσία.

Οι Μαορί έχουν τα δικά τους πιστεύω για τη δημιουργία του κόσμου. Στην αρχή υπήρχε μόνο κενό, ώσπου εμφανίστηκε ένας ανώτατος δημιουργός που έπλασε το Ράντζι, που ήταν ο ουρανός, και τη γυναίκα του την Πάπα, η γη. Αυτοί ήταν τόσο αγαπημένοι που βρίσκονταν σε συνεχή εναγκαλισμό και αρνιόνταν να αφήσουν ο ένας τον άλλο. Έτσι το φως δεν έφτανε στη γη καθώς το εμπόδιζε ο Ράντζι. 


Από την ένωση τους γεννήθηκε ο Τανγκαρόα, ο θεός της θάλασσας από τον οποίο κατάγονται οι ωκεανοί και τα ψάρια, ο Τάνε, ο θεός του δάσους από τον οποίο κατάγονται όλα τα πτηνά, ο Ρόνγκο που είναι ο θεός των ειρηνικών δραστηριοτήτων και της γεωργίας και ο Ταουχίρι, ο θεός των ανέμων. Αυτά τα παιδιά παρέμεναν στριμωγμένα και μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα στους γονείς τους και πάλευαν για να αποδράσουν. 

 

Πέρασε ο καιρός και τα παιδιά μεγάλωσαν και άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους για την άσχημη θέση τους. Ο Τανγκαρόα πρότεινε να σκοτώσουν τους γονείς τους και να ξεφύγουν. Οι άλλοι δεν συμφώνησαν και τελικά ο Τάνε, ο πιο θαρραλέος από όλους, πρότεινε να τους χωρίσουν. Προσπαθώντας να βγει στο φως κατάφερε μετά από πολλά χρόνια να διαχωρίσει τους γονείς του τοποθετώντας τους στη σημερινή τους θέση.

Τότε το φως κατάφερνε να φτάνει στη γη και η γη έγινε πράσινη ενώ ο Τάνε δημιούργησε τον ήλιο και τη σελήνη και διακόσμησε τον ουρανό με άστρα.
Μετά ο Τάνε δημιούργησε την πρώτη γυναίκα, την Χίνε, και την παντρεύτηκε και τα παιδιά τους ήταν οι πρώτοι Μαορί. Ο Ράντζι και η Πάπα όμως ήταν δυστυχισμένοι και νοσταλγούσαν τόσο ο ένας τον άλλον που συνέχεια κλαίγανε. Τα δάκρυα του Ράντζι είναι η βροχή που έφτιαξε τη θάλασσα και τα ποτάμια, ενώ η ομίχλη είναι τα δάκρυα της Πάπα.Ο Ταουχίρι νευριασμένος από τη συμπεριφορά των γονιών του τους απείλησε ότι θα είναι αντιμέτωποι για πάντα με την οργή και τα νεύρα του.
Οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας πιστεύουν ότι η ψυχή επιστρέφει στη γη, μετά το θάνατο, με τη μορφή της πεταλούδας.
    
Όλα τα πρωταρχικά αυτά στοιχεία της παράδοσής τους αποτυπώνονται πολύ καλά στο χάκα (haka) ένα από τα πολλά είδη ομαδικού χορού ή παράστασης. Εκτελούνται διάφορα χάκα σε σχέση με την περίπτωση. Υπάρχουν χάκα τραγουδιού και χαράς, και πολεμικά χάκα. Υπάρχουν διάφορου τύποι πολεμικού χάκα - ένα που εκτελείται χωρίς όπλα, συνήθως για να εκφράσει δημόσια ή ιδιωτικά αισθήματα, είναι γνωστό ως "haka taparahi". Ένα άλλο, το peruperu, εκτελείται με όπλα. Σε παλαιότερες εποχές, το περουπέρου εκτελείτο πριν από τη μάχη. Σκοπός του ήταν να επικληθεί τον θεό του πολέμου και να προειδοποιήσει τους εχθρούς για τη μοίρα που τους περίμενε. Περιλάμβανε άγριες εκφράσεις προσώπου και γκριμάτσες, το βγάλσιμο της γλώσσας, φούσκωμα των ματιών, γρυλίσματα και κραυγές, και το κούνημα των όπλων. Αν το χάκα δεν εκτελείτο με πλήρη ομοφωνία, αυτό θεωρείτο κακός οιωνός για τη μάχη. Συχνά οι πολεμιστές πήγαιναν γυμνοί στη μάχη,"ντυμένοι" μόνο με τα απίθανα τατουάζ σε όλο τους το σώμα και μία πλεκτή από λινάτι ζώνη γύρω από τη μέση. Σκοπός των πολεμιστών ήταν να σκοτώσουν όλα τα μέλη από την εχθρική πολεμική ομάδα, ώστε να μην παραμείνει κανείς επιζών που να πάρει εκδίκηση. Στο σημερινό περιβάλλον ωστόσο, το χάκα εκτελείται ως σημάδι σεβασμού για εκλεκτούς επισκέπτες, ή για να εκφράσει την σημαντικότητα της περίστασης.

  

Ζωγραφική
Οι Μαορί εμπνεύστηκαν για τα περισσότερα σχέδιά τους από τον εκπληκτικό μίσχο της φτέρης.

Ένα εντυπωσιακό και κλασικό Μοτίβο ,που συναντούμε στις τοιχογραφίες ,αλλά και στο τέμπλο της Εκκλησίας είναι ο λεγόμενος "ΦΥΛΛΟΦΟΡΟΣ" Σταυρός , που ονομάζεται έτσι γιατί στη βάση του φυτρώνουν κλαδιά με φύλλα. Χρησιμοποιείται από τον 6ο αι. μ.χ. έως σήμερα , και παραπέμπει στο Δέντρο της Ζωής! Ο Χριστός δηλαδή χάρισε στους ανθρώπους τη Ζωή και τη Σωτηρία τους , επειδή θυσιάστηκε πάνω στο Σταυρό.

Ένα άλλο Μοτίβο , που συναντάμε στα Βιτρώ και στις τοιχογραφίες των Βυζαντινών Εκκλησιών είναι η Σφίγγα, τα Λιοντάρια , και η "Κοτσίδα" και τα λουλούδια. Αυτό το Μοτίβο επαναλαμβάνεται για διάφορους λόγους.Στην αρχή, η Σφίγγα που εμφανίζεται με κεφάλι γυναίκας ,φτερά πουλιού,σώμα και πόδια λιονταριού, συμβολίζει τη Σοφία και τη Δύναμη. Τα Λιοντάρια θεωρούνται οι Φύλακες της πύλης της Εκκλησίας. Στη χριστιανική εκδοχή, συχνά το λιοντάρι παραλληλίζεται με τον ίδιο τον Χριστό, που προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία.Τέλος, η "Κοτσίδα" και τα στρογγυλά λουλούδια μοιάζουν με μαργαρίτες.!

Μοτίβα στη λαϊκή τέχνη

Σβαστικα - Μοτιβα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η σβάστικα, στα σανσκριτικά स्वस्तिक, (δεξιόστροφος αγκυλωτός σταυρός 卐) και η "σωβάστικα" (αριστερόστροφος) είναι ένα πανάρχαιο σταυροειδές σύμβολο.
Αποτελεί ιερό σύμβολο του Ινδουϊσμού, του Βουδισμού και του Ζαϊνισμού, ενώ συναντάται και σε πολλούς άλλους πολιτισμούς, όπως των Περσών, της Αρχαίας Ελλάδας και των πολιτισμών των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής της προκολομβιανής περιόδου, καθώς και των αρχαίων Νορβηγικών φυλών (Βίκινγκ) οι οποίοι την αριστερόστροφη την αποκαλούσαν "Κεστ" και τη θεωρούσαν ως σύμβολο "παθητικής" προστασίας και ευημερίας.
Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα η σβάστικα συνδέθηκε με το Ναζισμό, εξαιτίας της χρήσης του συμβόλου στη Ναζιστική Γερμανία. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια το σύμβολο να έχει μετατραπεί για πολλούς σε ταμπού, κυρίως στη Δύση. Η αρνητική αυτή νοηματοδότησή του από το Ναζισμό και έπειτα επισκίασε την αρχαιότερη σημασία του συμβόλου, η οποία σχετίζεται μεταξύ άλλων και με το ρου της ζωής.

 Άγαλμα του Βούδα (Χσι Λάι, Καλιφόρνια). Στο στήθος του η σβάστικα, παραδοσιακό κινέζικο σύμβολο ειρήνης, αρμονίας, ισότητας και ισορροπίας.
 Η ναζιστική σβάστικα